De nachtmerrie
Het is ´s nachts, drie uur. Het is stil en donker buiten. Ik ben wakker want ik had een nachtmerrie.
Ik was verdwaald in een bos, maar er was gelukkig wel licht. In de verte zag ik dat daar een bus op me stond te wachten. Ik kon de bestuurder niet zien. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat er een hond achter het stuur zat.
“Wat!?”
“Hou je vast!”
Ik ging naar de bus. Die was leeg, alleen ik was er. Ik stapte in en de hond keek me met grote ogen aan.
“Hee, hallo,” zei ik.
“Waarheen?” zei de hond.
“Ver weg van hier,” zei ik en ik ging zitten.
Tenminste, ik wilde zitten. Ineens voelde ik dat we vielen.
Ik hoorde de hond zeggen: “Hou je vast!”
We vielen verder en verder, dieper en dieper in de grond. En toen was het stil.
We waren gestopt.
“Uitstappen!” riep de hond en hij ging er ook uit.
Ik wist niet meer wat ik moest doen. Stiekem ging ik de hond volgen. Hij ging door een poort, maar daar stonden twee beveiligers. Eentje vroeg de code.
De hond zei: “593,” en liep verder.
“Arresteer haar!”
Ik liep er achteraan en kwam bij de bewakers.
Eentje zei: “Code.”
Ik zei: “539.”
“Snel,” riep de bewaker. “Arresteer haar, nu!”
De andere beveiliger pakte me vast aan mijn arm en trok me mee naar binnen.
De hond was allang weg. Ze brachten mij weg en gooiden me in de cel.
Ik moest huilen, maar toen hoorde ik dat iemand tegen me praatte.
“Psst, hierheen. Kom. Ken je me nog?”
De hond stond daar, hij kwam me redden. Hij vertelde dat hij me had gezien toen ik achter hem aan kwam.
“Kom,” zei hij. “We gaan.”
Hij bracht me naar een plek waar allerlei dieren zaten te relaxen, zelfs olifanten. Voordat we naar binnen gingen, veranderde de hond mij in een konijn. Dan zou ik niet zo opvallen tussen alle anderen. We gingen naar hond zijn huis. Daar mocht ik ook wonen, voor altijd. Ik kreeg een kamertje dat helemaal van mij was. We gingen naar buiten, mee relaxen met alle anderen dieren.
“Waarom verstop je je?”
Ik zag de bewakers die mij arresteerden en ik was bang. Ze kwamen mijn kant op en ik probeerde me te verstoppen.
Eentje zei: “Waarom verstop je je? Ieder dier dat de code weet, is hier welkom.”
“O ja,” zei ik.
De bewakers wisten het even niet zeker. Ze vroegen de code. De hond liet het stiekem zien, met zijn vingers.
Ik zei: “593.”
“Blijf relaxen,” zeiden de bewakers.
Ze merkten bijna niks gelukkig.
Nu ben ik voor altijd hier welkom.
EINDE
Dit verhaal is geschreven door Berra (11 jaar)
©Berra 2021
Dit verhaal mag NIET worden gebruikt of gedrukt/gekopieerd zonder toestemming van de auteur. Vragen hierover gaan via Corinne Hamoen/kinderverhalen.nl