De geheimzinnige ketting
Piep, piep, piep, piep.
Ik hoorde mijn alarm afgaan, het was tijd voor school. Niet dat ik blij was. Het was dat ik een hele lieve vriendin had, Lina. Ze was pas nieuw op school en ze deed heel geheimzinnig met een ketting die ze bijna nooit afdeed. Ooit zou ik te weten komen wat er aan de hand was met die ketting.
“Dafne, ben je wakker?” riep m´n moeder.
“Ja, mam.”
Lina
Een half uur later zat ik naast Lina op school. Ik was een beetje laat. De juf vertelde net dat we nog één week moeten werken voordat het zomervakantie is. Zo ging de dag door met rekenen, spelling, taal, enzovoort.
Thuis deden mijn vader en moeder ook al zo geheimzinnig.
“Mam, pap, is er wat?”,vroeg ik.
“Nee hoor, schat. Waarom vraag je dat?” zeiden ze allebei tegelijk.
“Oké, dan ik ben in mijn kamer.”
Op de trap dacht ik, er is zeker iets wat ze niet vertellen aan mij. Maar ik kom er wel achter, wacht maar.
Het was nu zaterdag dus hoefde ik niet naar school. M´n moeder was aan het slapen en m´n vader was op zijn werk. Ik greep mijn kans en rende zo snel als ik kon de trap af naar de keuken. Ik doorzocht alle laatjes. In één van die laatjes vond ik een autosleutel die ik nog nooit eerder gezien had. In een ander laatje vond ik een route naar Frankrijk. Ik kon mijn ogen niet geloven, we gingen waarschijnlijk met een caravan naar Frankrijk!
Ik rende naar buiten en schreeuwde zo hard ik kon. Ik hoopte dat mijn moeder niet wakker was.
Ze vertelde het die avond tegen mij en ik deed net alsof ik het nu pas wist. We zouden over een week gaan.
Naar Frankrijk
“Dafne, neem jij die twee koffers mee?”
“Is goed, mam.”
“Zit iedereen er klaar voor?” vroeg mijn vader na een kwartier.
“Ja!”
Daar gingen we dan, op weg naar Frankrijk. De hele reis lang verveelde ik me rot. Maar, toen we er waren was ik alles al vergeten. Bosjes, bomen, planten en een meer. Ik kon hier m´n hele leven wel blijven. Ik ging gelijk de kant naar het bos op. Nadat ik alle soorten planten en bloemen had verzameld, ging ik terug naar de caravan. Het werd al donker.
Opeens hoorde ik een stem fluisteren: “Dafne, Dafne, help me!”
Van schrik liet ik alle bloemen en planten weer vallen op de grond.
“W-wie is daar?” vroeg ik heel zacht.
Voordat ik antwoord kreeg op m´n vraag verscheen er een meisje achter de bosjes. Ik kon haar gezicht niet zien omdat haar haren er helemaal voor zaten. Het meisje deed een stap naar voren en ik deed m´n ogen dicht. Toen ik ze weer opendeed, zag ik Lina voor me staan.
De gestolen ketting
“Lina!” riep ik en omhelsde haar. “Ik was zo bang.”
“Help me, Dafne. Ik heb je nodig.”
“Wat is er dan?” vroeg ik.
“Je weet de ketting, die ik nooit afdeed. Nou, die was van m´n moeder. Mijn moeder kreeg het van m´n oma en ik moet het weer aan mijn kinderen geven. Maar, die ketting was blijkbaar het eerste kristal op aarde.”
“Wat? Maar hoe komt die ketting dan in je oma´s handen?”
“Pfff, gestolen.”
“Wat zei je? GESTOLEN? Van een museum?”
“Yep, gestolen van een museum. Maar, het punt is dat ik het niet wist. Nu is de politie me aan het achtervolgen. Ik ga mijn ketting niet aan hun geven, ik ga m´n ketting aan mijn kinderen geven!”
De politie
Toen begon Lina te huilen. Ik troostte haar en samen gingen we naar de caravan. Ik vertelde het verhaal aan m´n moeder en vader. Ze begrepen het en Lina mocht met ons mee. De volgende dag gingen we naar de Eiffeltoren. Er was één ding dat we niet verwacht hadden, er was heel veel politie. Het was te laat.
“Lá, la fille au collier!” riep de ene politie naar de anderen.
Lina wist wat het betekende en zei zacht: “Daar, het meisje met de ketting.”
We konden niet verder rijden dus stapten we uit en renden snel weg. Ik hoorde een pistool schieten van een politie en keek naast me. Lina, ze was geraakt! Ik had geen tijd om te huilen dus pakte ik de ketting en ging weg. Voor me was een sloot. Ik had geen ander keus en sprong erin. Een kwartier lang zwom ik in de sloot. Toen ik zeker wist dat ze weg waren, klom ik eruit. Ze hadden mijn vader en moeder meegenomen.
De ketting van Lina
Vijftien jaar lang ging ik straten opruimen en kreeg daar geld voor. Ik sliep op een bankje op straat. Ik kon een huis huren, maar spaarde voor een ticket terug naar Nederland. Toen ik eindelijk genoeg geld had, ging ik terug.
en bezocht meteen alle begraafplaatsen.
Lina van der Breek, 14 jaar.
Ik had het gevonden: het graf van Lina. Ik deed m´n ketting af en begroef het onder de aarde. Na elf jaar trouwde ik en na een jaar kreeg ik een kind. Ik werd ouder. Mijn kind, Yasmine, was inmiddels 14 jaar, net zo oud als Lina.
Op een dag riep ik Yasmine naar me toe en zei:
“Ga naar de begraafplaats voor ons huis. Zoek het graf van een meisje van 14 jaar, ze heet Lina. Als je goed zoekt onder de aarde vind je een ketting. Die is speciaal voor jou.”
Dit verhaal is geschreven door Selma (11 jaar)
©Selma 2021
Dit verhaal mag NIET worden gebruikt of gedrukt/gekopieerd zonder toestemming van de auteur. Vragen hierover gaan via Corinne Hamoen/kinderverhalen.nl