De verdwaalde hond
Op straat loopt een hond. Hij loopt daar helemaal alleen. Niemand kijkt naar hem om. Hij is verdwaald en hij heeft heel erge honger. Hij wil ook graag spelen, maar hij heeft niemand om mee te spelen. Een klein meisje ziet hem. Ze is ongeveer zeven jaar.
“Mam, mag ik die hond?” vraagt ze met een schattig piepstemmetje.
“Nee schat, je hebt al een konijn,” zegt haar moeder en ze wil alweer doorlopen.
“Maar kijk die hond dan, zo alleen.”
Ze pakt haar moeders portemonnee af en loopt naar een dierenwinkel aan de overkant. Even later komt ze terug met een grote zak hondenbrokken. En een bakje. Ze geeft de portemonnee terug aan haar moeder en loopt naar de hond. Ze vult het bakje met hondenbrokken. Ze gaat bij de hond zitten die lekker zit te smullen.
“Alsjeblieft?” Het meisje kijkt haar moeder smekend aan.
“Oké,” zegt haar moeder zuchtend.“Yes, yes!”
Ze huppelt om haar moeder heen. Na een paar minuten zijn ze thuis. Even later zegt haar moeder: “Ze moet wel een naam hebben.”Het meisje maakt een namenlijstje voor haar hond: Nina, Snuf, Simba, Woef, Noor…
Ze leest het lijstje voor aan haar moeder.“Zo, zo, mooie namen schat. Ik vind Simba wel leuk.”
Opeens schiet het meisje iets te binnen.“Ik weet een naam! Woeffie!”
“Perfect,” zegt haar moeder blij.
“Ik ga even met Woeffie wandelen,” zegt het meisje.
“Oké,” antwoordt haar moeder.
“Hij is verdwaald en hij heeft heel erge honger.“
Tijdens het wandelen ziet ze een briefje aan een boom hangen. Er staat op:
Hond zoek. Ze is zwart en ze luistert naar de naam Snuf! Heb je haar gevonden? Bel: 06-20010008.
Ze kijkt naar de foto en naar haar hond. Zo, die lijken veel op elkaar, denkt ze.
“O nee…dat is deze hond,” roept ze uit. Ze begint gelijk te huilen.
“Mijn hond heeft een andere baas!” snikt ze. Ze droogt haar tranen en ze scheurt een hoekje van het papiertje af. Ze loopt naar een winkeltje.
“Wat kan ik voor je doen?” vraagt de meneer achter de toonbank. “Mag ik een pen lenen?”“Natuurlijk.”
Hij pakt een pen en geeft hem aan het meisje. Ze schrijft het telefoonnummer op het hoekje dat ze heeft afgescheurd. Ze geeft de pen terug aan de meneer.
“Snuf,” roept ze en de hond komt gelijk. Ze loopt verdrietig naar huis.
“Mama,” zegt het meisje met een snikkende stem. “Ik zag een briefje aan een boom hangen en daar stond op: Hond zoek. En die hond is dus Woeffie.”
“Ah schat,” zegt ze. Ze wil nog iets zeggen, maar het meisje begint weer te huilen.
“Wat is het telefoonnummer?” vraagt haar moeder zacht. Het meisje laat het briefje zien.
“Goed, dan ga ik haar nu bellen, oké?”
“Ja mam.”
Ze toetst het telefoonnummer in.
“Mevrouw, goedemiddag. We hebben uw hond gevonden.”
De mevrouw aan de andere kant van de lijn is dolblij.
“Gaat het goed met hem?” vraagt ze.
“Ja hoor, het gaat heel goed. Mijn dochter heeft heel goed voor hem gezorgd.”
“O, wat fijn. Dan kom ik hem nu ophalen.”
De moeder van het meisje geeft hun adres door.
“Ze komt hem nu ophalen,” zegt de moeder.
“Nee, niet nu!” Het meisje begint gelijk weer te huilen. “Nee, niet nu!” schreeuwt ze.
“Rustig maar, we vragen aan die mevrouw of ze haar adres wil geven en dan kun je bij haar hond op bezoek. Vind je dat een goed idee?”
Het meisje knikt.
“Hallo lieve Snuf.”
Even later is de mevrouw er. Ze springt gelijk op haar hond af.
“Hallo lieve Snuf. Ik neem je weer mee naar je vertrouwde mand.”
De mevrouw wil alweer weggaan.
“Oh nee, wacht!” zegt moeder. “Mijn dochter is heel verdrietig. Ze had namelijk heel veel plezier met de hond. Mogen we uw adres weten?”
“Natuurlijk,” roept de mevrouw. Ze pakt een blaadje en schrijft haar adres erop.
“Doeg doeg.”
Het meisje speelt nog heel vaak met de hond. En ze leeft nog lang en gelukkig, ook zonder hond in haar huis. Ze heeft natuurlijk haar konijn nog.
Dit verhaal is geschreven door Karlijn
Het verhaal staat in het boekje Het grote verhaaltjesboek. Ze schreef het toen ze 10 jaar was.
©Karlijn2018
Dit verhaal mag niet worden gebruikt of gedrukt/gekopieerd zonder toestemming van de auteur. Vragen hierover gaan via Corinne Hamoen/kinderverhalen.nl